Mijn naam is Chiel Overbeeke, 27 jaar, heb net zo lang ernstig astma, en woon inmiddels 19 jaar in
het schitterende Middelbrug. Tijdens mijn studie grond-, weg- en waterbouw verslechterde mijn astma en toen ik alleen mijn
eindstage, van een half jaar, nog moest moesten mijn toenmalige longarts en ik helaas tot de
conclusie komen dat ik dit werk niet meer zou kunnen doen. Via een omweggetje ben ik opticien
geworden. Sinds een half jaar ben ik afgekeurd dus ook dat beroep kan ik nu helaas niet meer
uitoefenen.

Begin 2017 ben ik door de arts in Vlissingen verwezen naar het Franciscus Gasthuis (SFG) in
Rotterdam omdat een ‘gevalletje als ik’ te complex was voor hem.
Na een opname in het ziekenhuis Goes kwam ik terecht in Rotterdam en in een rij onderzoeken zat
ook de fysio waar ik het één en ander meekreeg aan tips voor training om mijn lichaam sterker en
weerbaarder te maken. Helaas volgden er dat jaar nog 2 opnames in Rotterdam.

Met de 2 e opname werd besloten mij aan te melden voor revalidatie bij Revant in Breda. Omdat ik
daar pas in april terecht kon mocht ik van januari t/m april nog meedraaien in het SFG. De revalidatie
die ik in het SFG had was eigenlijk puur fysiek en in Breda werd mij gezegd dat ik er mee moest leren
leven dat het ‘slecht’ ging en met name een psychologisch traject nodig had en niet zo zeer fysiek.
En als ik er anders/beter mee zou omgaan zou ik minder ziek zijn, weer kunnen werken (inmiddels
zat ik al een jaar in de ziektewet) en mijn hobby’s als mountainbiken en racefietsen weer kunnen
oppakken. Helaas werden mijn astma en ik in Breda niet begrepen, waardoor ik er erg weinig aan
heb gehad.

Zelf had ik al eens gevraagd om mij naar het Nederlands Astmacentrum Davos te sturen omdat ik al
van kinds af aan, jaarlijks, in de bergen kom en daar eigenlijk altijd van opknap. Begin 2020 kwam het
inzicht bij mijn longarts om mij toch maar naar het NAD te verwijzen. Alleen kwam tussendoor dat ik
een andere longarts kreeg en corona z’n intrede deed. Hierdoor werd de verwijzing pas richting eind
het voorjaar werd gedaan. Gelukkig kon ik toch al in september terecht in Davos.

Ik ging er zonder verwachtingen heen want dan kon het ook niet tegenvallen.
Mijn doelen waren vooral fysiek van aard. Ik wou weer kunnen racefietsen, mountainbiken, zingen in
het koor waar ik voorheen zong en werken (ondanks dat ik inmiddels was afgekeurd).
Helaas heb ik daar niet gehaald wat ik hoopte. Er is vooral winst geboekt in het omgaan met, de
grenzen leren kennen (die heel wat dichterbij bleken te liggen dan ik hoopte), er anders naar kijken
en op andere manieren energie opdoen dan met fysiek zware activiteiten.
Dat is enorm waardevol want daarmee kan ik hier thuis ook weer verder! Met puur fysieke winst was
ik in mijn oude patroon doorgegaan en naar alle waarschijnlijkheid vooral weer roofbouw gaan
plegen wat de winst van de opname niet waard is in mijn ogen.

Een ander groot doel was medicijnen afbouwen. De verwachting was al dat ik een groot deel zou
houden maar toch hebben we onder andere de prednison kunnen halveren, noodmedicatie enorm
kunnen afbouwen en ook verdere onderhoudsmedicatie kunnen afbouwen. Dat is erg fijn want ik
had best wat last van bijwerkingen waardoor mijn hobby’s aan de klavieren van piano en orgel steeds
moeizamer gingen. Nu kan ik daar weer veel meer van genieten!

Doordat er winst is geboekt op meerdere vlakken ga ik minder vaak met mijn camera op pad maar als
ik ga is dat weloverwogen. Een tas met lenzen en body weegt veel te veel voor de mindere dagen.
Voorheen keek ik alleen naar de winst die het me gaf en niet naar wat het mij allemaal kostte.
Ik zeg: een geslaagde opname die anders verlopen is dan ik met het bespreken van mijn doelen voor
ogen had.

Thuis was het erg wennen. Opnieuw aftasten wat er in NL wel/niet kan. Dit zowel voor mij als mijn
ouders, zussen en zwagers. Maar wat is het genieten om weer dat boekje aan m’n neefjes en nichtjes
te kunnen voorlezen!
De mensen om mij heen merken gelukkig ook dat ik meer kan, meer adem heb, praten mij
makkelijker af gaat (minder adempauzes per zin) en ik meer zin, lust en kracht heb om dingen te
ondernemen.Het doet goed om zulke dingen terug te krijgen van de mensen om je heen. Dat is een extra
bevestiging dat je niet voor niets 9 weken van huis bent geweest.

Met Corona voelde ik me over het algemeen veilig in Davos. Van de Zwitserse kant waren en soms
wat lastige dingetjes, vond ik, maar gelukkig troffen we die ook niet overal en altijd waardoor het
goed te doen was. Het team van het NAD deed in mijn ogen, er echt alles aan om ons een zo veilig
mogelijke tijd te geven waardoor wij er het maximale uit konden halen. Dat heb ik echt enorm
gewaardeerd! Het voelde misschien weleens een keer wat opgesloten hoor als we niet naar het dorp mochten of
een uitje niet door ging. Maar dat werd gedaan om ons te beschermen. Door er op die manier naar
te kijken werd het voor mij wel makkelijker om er mee om te gaan.