Mijn naam is Rachel Schelleman 34 jaar wonend in Ermelo samen met mijn lieve katje Gizmo. Afgelopen periode mocht ik revalideren in het Nederlands Astmacentrum Davos (NAD) in Zwitserland. Begin dit jaar ging definitief de kogel door de kerk, er werd door mijn longarts een aanvraag gedaan bij het NAD. Dit omdat mijn astma al jaren onstabiel was en ik steeds meer prednison nodig had.

Begin april had ik een afspraak in Bilthoven voor het screenings gesprek. Ik had een gesprek met Lucie Roeken en via skype David Prins een van de longartsen van het NAD. Ik was behoorlijk gespannen, had op Facebook allerlei spook verhalen gehoord over wat er de afgelopen 10 jaar allemaal veranderd zou zijn, want 10 jaar geleden had ik al een keer eerder in het NAD gezeten. Gewapend met een lijstje vragen kwam ik daar aan. Gelukkig wist Lucie me al wel iets op me gemak te stellen. Na een lang gesprek waarin uitgebreid mijn situatie besproken is en mijn vragen beantwoord zijn, viel de beslissing dat ik zo spoedig mogelijk naar Davos zou afreizen. 

24 mei was het zover, na een paar weken van voorbereiding, een heel kladblok volgeklad te hebben, lijstjes afgevinkt te hebben, koffers gepakt te hebben, nam ik morgens vroeg afscheid van mijn lieve katje en ging ik op weg naar Schiphol. Daar stonden Lucie en Rebecca mij en de andere patiënten op te wachten. Afscheid nemen van degene die me gebracht had en daar ging voor de 2^de keer in m’n leven aan dit avontuur beginnen.

De eerste week bestond uit wennen en allerlei onderzoeken en doelen opstellen. Mijn hoofddoel was prednison afbouwen en daarnaast waar het kon weer een stukje conditie opbouwen, dit omdat ik niet alleen met m’n astma te maken had. Maar of dit haalbaar was en hoever ik zou komen, dat zou afwachten worden, ikzelf probeerde niets te verwachten, want dan kon elk stukje wat ik verder zou komen, al winst zijn.

Vanaf week 2 mocht ik echt aan de slag. Zwemmen en dan vooral in het begin veel dobberen, lichte oefeningen, die in de loop van de tijd steeds wat zwaarder werden, wandelen. Met de rest van de groep puzzelen, lol hebben, praten met elkaar, de activiteitenbegeleider plagen, in het weekend er op uit en zo vlogen de dagen om. De ene dag ging het best redelijk en de volgende dag was waardeloos, vooral het afbouwen van de prednison was soms heel pittig. Maar gelukkig werd het harde werken beloond, heel langzaam kon ik weer wat meer aan, begon ik weer conditie te krijgen. Maar had ik ook minder prednison nodig, en dat merkte ik aan m’n lijf. En vervolgens in week 5 viel de beslissing dat ik geen 6 weken maar 9 weken zou blijven. 

Uiteindelijk vloog ik op zaterdag 24 juli weer naar huis. Met een geweldig resultaat, 40mg prednison minder en een veel betere conditie. Zoals ik zelf het samenvatten richting het NAD jullie hebben van een wrak weer een mens gemaakt en dat meen ik, het NAD heeft me m’n leven terug gegeven en zoals ik m’n evaluatie ingevuld heb. Ik heb met dank aan het team weer kwaliteit van leven mogen opbouwen. En dat stapje voor stapje, op het tempo wat ik aan kon. 

Ik ben ongelofelijk dankbaar voor de kans die ik heb gekregen, ondanks al mijn andere aandoeningen. Voor alle steun die ik van het team heb gekregen en de aanmoedigingen als het even zwaar was.

Rachel