Mijn hele leven heb ik al last van astma. Sommige periodes minder dan andere, maar het is altijd aanwezig. Dat leven met ernstig astma moeilijk kan zijn, is duidelijk. De bergen medicatie en het constant alert moeten zijn op mogelijke prikkels vraagt veel van mij. Ik hoorde in 2014 voor het eerst van het Nederlands Astmacentrum Davos, het NAD. Dit was tijdens een langdurige ziekenhuisopname. Ik weet nog goed dat ik een hele tijd er ontzettend tegenop zag, ik wilde echt niet. Ik ben wel gegaan, was veertien jaar oud en vond het een moeilijke beslissing. Ergens wist ik dat ik niet echt een keuze had. Mijn leven zag er in Nederland zeer somber uit. Eigenlijk bestond het alleen maar uit ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Ik wil niet proberen me voor te stellen hoe ik de afgelopen jaren zou zijn doorgekomen als ik níét op dat moment naar het NAD zou zijn gegaan. Om als kind opgenomen te worden, op zo’n afstand van huis is natuurlijk niet leuk. Ik heb ongelooflijk veel last van heimwee gehad. Het liefst wilde ik terug naar huis, naar mijn familie en vrienden. Doen alsof er niks aan de hand was met mij. Ik wist echter dat ik er niks aan had om naar huis te gaan. Op het moment dat ik thuis zou zijn, zou ik direct weer last hebben. Ik begrijp nog steeds niet waarom, en weet ook niet of ik dat ooit zal begrijpen, maar in Davos ging het beter met mij. Medicatie kon worden afgebouwd en ik kon na een ontzettend lange periode van stil te hebben gezeten weer sporten. Er zo aan terug denken, voelt vreemd voor mij. Het hoort niet zo te zijn dat een kind van veertien jaar niet de mogelijkheid heeft om te bewegen zonder last. In het NAD heb ik mijn leven weer teruggekregen. Het klinkt cliché maar het NAD heeft mij weer een kijk op de toekomst gegeven, iets dat ik voorheen miste. Ik was bang dat ik mijn hele leven slachtoffer zou blijven van mijn eigen gezondheid en dat ik mijn leven niet zou kunnen leven zoals ik dat zou willen. In het NAD heb ik gezien dat ik dat wel kan, ook al is dit met wat aanpassingen. Ik ben nog steeds astmatisch en heb hier nog steeds last van, maar er is een heel groot verschil tussen de Bryan van enkele jaren geleden en die van nu. Ik kijk nu met volle moed en een grote lach naar de toekomst, iets waar ik toentertijd het liefst niet aan dacht.