We gingen samen tot wel drie keer per week naar de sportschool. Fanatiek waren we! Zo fanatiek dat we op een gegeven moment tegen elkaar zeiden dat we niet nóg gespierder hoefden te worden. Kwartiertje opwarmen op de fietstrainer, rondje krachttraining en dan aan de bar een drankje. We woonden naast elkaar, afspreken en gáán ging gemakkelijk. Oké oké, soms kwamen we niet verder dan het restaurant waar je doorheen moest om in het sportgedeelte te komen. Samen kletsen onder het genot van een kop thee kunnen we namelijk erg goed! 

Inmiddels zijn we 30 jaar verder en kennen we elkaar goed. Hebben we lief en leed gedeeld. In het begin van onze vriendschap wist ik niets van astma en lette er dus ook niet op bij Rianne. Ik wist niet eens dat ze het had. Nu let ik erop. Ze vertelt regelmatig waar ze mee te maken heeft. Wat ze nog wel kan en wat niet meer. Hoe artsen en overige behandelaars reageren. Wat ze allemaal zelf moet aanzwengelen. Gelukkig is ze mondig, maar wat ze vertelt geeft me een gevoel van machteloosheid. Moedeloosheid soms ook. Behandelaars die enorm hun best doen en kijken naar haar als persoon en wat zij nodig heeft. Maar ook behandelaars die niet verder komen dan een standaard protocol waar ze niet binnen past, en ja, dan is er een probleem. Haar probleem welteverstaan. Opmerkingen als “Je mag al blij zijn dat….” krijgt ze dan te horen, in plaats van de hulp die nodig is. Daar kan ik plaatsvervangend boos om worden. Wees gewoon eerlijk en zeg dat je niet weet hoe je haar kunt helpen. Dat kennis en kunde ontoereikend zijn. Help zoeken naar iemand die die kennis en kunde wél heeft, maar schuif niet je verantwoordelijkheid als behandelaar af met zo’n laf zinnetje! 

In de loop der jaren ben ik anders gaan denken over de gevolgen van vuurwerk, van open haarden, bepaalde boomsoorten, huisdieren en dat allemaal vanwege de astma van Rianne. Als anderen klagen over een (nog niet bestaand) vuurwerkverbod, denk ik aan haar. Als anderen een opmerking maken over dat ‘we’ straks geen open haarden meer mogen hebben, denk ik aan haar. Bij de aanschaf van onze kat, denk ik aan haar en dat zij niet langer meer in ons huis kan verblijven (ja, dat hebben we uitgeprobeerd). Als ik dagdroom over hoe ik later graag in een huisje in de buurt van een bos zou willen wonen, denk ik aan haar en dat zij dan niet op bezoek zal kunnen komen. 

Tegenwoordig is onze vaste plek om het leven door te nemen daarom de sauna. Daar slenteren we dan op ons gemak over het terrein en ontspannen we. Gelukkig zijn er tegenwoordig ook praatsauna’s!  Een flinke wandeling met de hond is al erg lang geleden. Samen een rondje op de racefiets zal er misschien nooit meer van komen. Voor mijzelf is dit allemaal niet erg. Ja, het heeft invloed op hoe we onze vriendschap invullen, maar invloed op de vriendschap zelf heeft het niet.  

 Irene (vriendin van Rianne. die ernstig astma heeft)