De opnames in het NAD hakte erin bij Laura. Afscheid nemen was nooit makkelijk, zeker nadat haar vader de eerste opname flinke verlenging had, zag ze het de tweede keer echt niet zitten om opnieuw gedag te zeggen. Haar gevoel klopte, ook de tweede opname nam meer tijd in beslag. 6 hele maanden.  

Ondanks de lange maanden van missen, was het op visite mogen gaan wel heel fijn. Voor Laura was het een geruststelling en een fijn iets dat ze zag waar haar vader verbleef en natuurlijk dat er op dat moment goed voor hem gezorgd werd. Ze mocht rondkijken op de afdeling waar een huiselijke sfeer hing aan de toenmalige Symondstrasse, kennismaken met de verpleegkundige en de longarts. Hier heeft ze mooie herinneringen aan overgehouden.  

Laura wist goed waarom haar vader opgenomen was. Tijdens zijn opname had ze al interesse in verpleegkunde, ziektes en verzorgen. Ze kon zich goed inleven in haar vader. Het mooie is dat Laura tegenwoordig werkzaam is als verpleegkundige!  

De voorlopig laatste opname van 11 weken in 2015 heeft er bij Laura het meest ingehakt. Ze was destijds moeder van haar eerste zoon Milan van twee jaar oud. Gelukkig hebben we onze techniek en konden we elkaar via beeldschermen blijven zien en spreken. Klaas heeft zijn kleinzoon Milan de mooiste Zwitserse sneeuw laten zien. Elke periode brengt iets met zich mee, ongeacht de leeftijd blijft zo’n opname een intens iets voor elke partij.