Laura vond het maar niets dat haar vader zo ziek werd van de covid. Het beangstigde haar. Heel het proces van besmetting tot de IC op de 6e etage van het UMC was een grote nachtmerrie. Klaas had zelf weinig vertrouwen en was bang dat hij het niet zou halen en zou hemelen. Laura stond samen met haar moeder in speciale pakken naast het bed op de IC. Het was geen standaard ziekenhuiskamer. Deze kamer hing vol toeters en bellen en de optiflow, een apparaat die extra hielp met de zuurstof toevoer.
De artsen gaven aan dat als de saturatie te ver zou dalen er overgeschakeld ging worden op algehele beademing. Dit is wel het laatste wat je wilt horen… Na dit bericht gingen Laura en haar moeder naar huis, lieten zij Klaar achter en was de angst groter dan het vertrouwen. Ze wisten niet wat hen te wachten stond. Gelukkig kwam alles goed, mocht Klaas revalideren en werd het covid hoofdstuk zonder al te veel problemen afgesloten.
Zo’n opname op de IC gaat je niet in de koude kleren zitten. Fijn is dat er na zo’n opname een terugkomdag is om alles te evalueren met een psycholoog en revalidatiearts. Er werd nog een scan van het lijf gemaakt. Hieruit bleek dat haar vader een milde hoge dwarslaesie had en om de mobiliteit te waarborgen met spoed geopereerd moest worden. In deze moeilijke periode waren Laura en haar vader veel met elkaar en was zij een goede steun voor hem. Mede door haar medische kennis was ze maar al te bewust van een eventuele slechte afloop.
Ondanks alle ellende die Laura met haar chronisch zieke vader heeft meegemaakt, heeft zij nooit iets gemist in het leven. Ze woont samen met een lieve man en drie gezonde kinderen. Ze heeft een leuke baan in de zorg en geniet enorm van het leven en alle mooie momenten die zij samen met haar gezin, maar ook haar ouders mag beleven.
Het is een kwestie van acceptatie, ermee leren omgaan en kijken naar wat wel mogelijk is!
Maandelijks de gratis nieuwsbrief in je email ontvangen! Een nieuwsbrief vol wetenswaardigheden voor mensen met (ernstig) astma.