Manlief en ik hebben een samengesteld gezin, we zijn trotse ouders van 4 volwassen kinderen met aanhang. In de gezellige hectiek van het gezin spreek ik ze zelden persoonlijk dus ben ik in het laatste half jaar met elk van hen gaan lunchen. De momenten waren kostbaar en gaven me verrassende of juist vertrouwde inzichten in hun leven. Mooie jonge mensen tussen de 25 en 35 jaar, verfrissend hoe zij tegen het leven aan kijken! Ze zijn vertrouwd met elkaar en houden allemaal consequent (en met de nodige humor) rekening met mijn ernstige longziekte. Dat maakt mijn leven leuk en waardevol.

Zondag was de laatste lunch en toevallig met de jongste dochter. We zaten in een hoekje met zo min mogelijk contact met anderen, van te voren had ik gecheckt of er geen haard of kaarsjes waren. Ik had daar al een een succesvolle lunch op maandag gehad. Wat kon er nog mis gaan? Zondag zat de zaak voller met gezinnen en andere gezelschappen. We waren aan het einde van de lunch en wachtten op ons toetje en de koffie. Opeens werd lang zal ze leven en hiep hiep hoera in gezet, er kwam een taartje met vuurwerk voorbij… we schrokken. We roken een vreemde geur, dochterlief liep nog een rondje om te checken en meteen stonden we op om weg te gaan. Ik stond buiten te wachten, zij rekende af en vroeg of de desserts ingepakt mee naar huis mochten, met excuses van de zaak.

Buiten scande ik mijn lichaam, ik voelde het trekken in mijn gezicht, branden in mijn keel en een doffe pijn in de longen maar dacht dat ik het nog wel kon managen. Snel naar huis en noodmedicatie inzetten!!! We liepen door de vochtige lucht naar huis, nog geen 5 min. De lucht was vies want een stookalert geldt niet in tijden van een energiecrisis, zeker niet op een eiland waar een groot deel van de bevolking graag en veel fruitbomenhout (en ander niet verantwoord hout) verstookt. Eenmaal thuis snel geïnhaleerd. Ik wilde nog in gesprek met mijn dochter maar daar was het dan… een golf van benauwdheid sloeg door mijn longen en trok de energie uit de rest van mijn lijf. Luchtpijp verkrampt, daardoor geen stem en duizelig van vermoeidheid.

Meteen wist ik dat dit een aanval zou zijn van minstens 36 uur. Benauwdheid af en aan, opgezwollen keel, klein gaatje om door te ademen en te eten. Na een nacht zitten dutten (slapen is een uitdaging) voel ik aan mijn zware armen en pijnlijke spieren dat het menens is. Eerst op de hometrainer om op te warmen, lichtste weerstand, opwarmen geen wedstrijd!! Dan uitrusten van het fietsen, moed verzamelen om te douchen en dan straks aan tafel voor een kop thee en wat kleine dingen. In mijn oren een chronisch gesuis, wat betekent dat mijn lijf hard werkt. Ik weet dat dit pas wegtrekt als de astma aanval voorbij is. Na 3 dagen moest ik alsnog de prednison inzetten. Gewend aan dit soort situaties is de agenda leeg geveegd, komen de plannen b,c, d enz op tafel. Ik heb altijd een boek, een cursus of handwerk apart liggen om dan zo’n periode door te komen. Verder gaat alle energie naar herstel.

Wanneer ik opgeknapt ben neem ik contact op met het restaurant. Van de lunches heb ik echt genoten, ook de laatste lunch zou ik zo weer doen.

Leven met een longziekte is een uitdaging. Ik kan heel veel doen aan preventie maar soms overkomt het leven me en dan moet ik incasseren.

Wat mensen echt niet beseffen is dat luchtkwaliteit geen kleinigheidje is. Dat schone lucht het verschil maakt tussen (gezond) leven en ziek zijn of zelfs doodgaan.

Goed voorbereiden, duidelijk communiceren en rekening met elkaar houden, dat maakt al een groot verschil!

Irene