De pubertijd met ernstig astma

Dokters afspraken en veel soorten medicijnen, maar ook mentaal een lastige strijd. Soms is het moeilijk om je hoofd boven water te houden en weer door te gaan. Chronisch ziek zijn is niet alleen lichamelijk een strijd, maar ook mentaal.

 De pubertijd met ernstig astma

Als puber wil je dingen ontdekken, je gaat uit, feestjes, veel met vrienden weg. Ik wil altijd meekomen met m’n vrienden, op hun level zitten. Ik merkte al vrij snel dat ik niet goed mee kon komen. Ik kan altijd maar een uurtje dansen in de club en moet daarna uitrusten aan de kant. Je wilt als tiener de hele nacht dansen en kunnen feesten, net als wat je vrienden doen. Op dat soort momenten is het vrij frustrerend dat je niet mee kan komen met je leeftijdsgenoten. Soms voelt het alsof je in een lichaam zit van een 80-jarige. Op dat soort momenten merk ik dat ik vaak heel erg boos kan worden en kan balen, dat is heel erg zonde want dan is je avond al vrij verpest. Als je chronisch ziek bent word je niet meer beter, het voelt soms alsof je geen doel hebt, geen eindstreep. Op sommige momenten heb ik ook geen motivatie meer om door te gaan, dan vraag ik mezelf weleens af of het allemaal nog wel zin heeft. Dat soort momenten zijn misschien wel het moeilijkst, weer mezelf bij elkaar pakken om door te gaan.

Sport

De impact van astma merkte ik ook bij een mijn favoriete bezigheden, hockeyen. Tien jaar lang heb ik kunnen hockeyen bij een club bij mij in de buurt. “Ik heb altijd met plezier op het veld gestaan, maar het was ook vaak een uitdaging” Ik speelde vaak hele wedstrijden met mijn puffer in mijn sok, altijd rekening moeten houden met mijn astma. Sporten zorgde ervoor dat ik mijn hoofd kon leegmaken, lekker even aan niks denken. Toch kan dat niet helemaal bij mij, ik moest altijd veel puffers mee en voor mijn wedstrijd of training medicijnen innemen. Ik deed altijd heel erg mijn best maar het was vaak niet goed genoeg. Ik was heel fanatiek en wilde het graag goed doen, maar ik was vaak te sloom of maar voor heel even snel. Het is frustrerend als je niet mee kan komen met de rest, ik vroeg veel van mijn lichaam maar mijn lichaam kon mij dat niet geven. Met astma aanvallen het veld af gehaald worden, dat is iets lastigs zeker als je zo jong bent. Ik werd vaak in een lager team gezet, trainers zeiden altijd dat mijn niveau hoger was dan waar ik inzat. Het vervelende was dat het bestuur een vooroordeel had, zij dachten dat een meisje met astma niet goed zou kunnen hockeyen, het toch niet volhoudt en maar beter lager kan spelen. Ik werd daar altijd heel erg verdrietig van, ze hebben mij nooit zien spelen. Het grappige is dat sommige mensen vinden dat je je niet moet aanstellen, ‘want het is maar Astma’ en sommige mensen denken meteen dat je niks kan en gaan daar ook meteen vanuit, net als mijn sportclub.