Het stille gevecht, puffen bij astma

Jong zijn, brengt vele uitdagingen met zich mee waaronder sociale druk, identiteitsvorming en de onophoudelijke zoektocht naar acceptatie. In deze zoektocht speelt het hebben van astma ook zeker een rol.

Als je astma hebt gebruik je natuurlijk medicatie, maar hoe ga je hier mee om? Het gebruik van een voorzetkamer is meestal noodzakelijk, maar niet bepaald onopvallend.
Wat denken andere mensen ervan als ze zien dat je medicatie inneemt met een voorzetkamer? Hoe reageren je klasgenoten hierop? Hoe reageer je als je vervelende opmerkingen hierover krijgt én hoe zorg je er voor dat je dan toch je medicatie in blijft nemen, ondanks dat hierop gereageerd wordt? In al deze problemen neem ik je mee!

Toen ik zelf op de middelbare school zat, speelde astma al een grote rol in mijn leven. Ik vond het een vervelend gevoel dat ik medicatie moest innemen om me minder benauwd te voelen. Waarom overkwam mij dit, en hebben anderen hier geen last van?

Niets blijkt minder waar. Als je naar de feiten kijkt blijkt maar liefst 7,5% in de leeftijdscategorie 0-18 jaar medicatie te gebruiken vanwege astma. Dat je je soms alleen voelt, hoeft dus zeker niet, want alleen dat ben je zeker niet!

De schaamte die het puffen met zich meebrengt is onwijs vervelend en niet makkelijk op te lossen. Wat voor mijn schoolperiode een ‘oplossing’ was, was om mijn medicatie heel stilletjes mee te nemen naar de wc en deze hier in te nemen. Op deze manier wist niemand dat ik medicatie gebruikte en kreeg ik hier ook geen vragen over.

Als ik nu terugkijk op deze tijd was het voor mij veel gemakkelijker geweest om hier meer open over te zijn. Naast het feit dat het behoorlijk wat spanning met zich meebracht, blijkt ook nog dat klasgenoten al lang zagen dat ik medicatie mee het toilet innam, maar hier simpelweg geen vragen over stelden.

Soms kan het helpen om iemand in vertrouwen te nemen. Hoe fijn is het om in ieder geval bij een persoon, zichtbaar je medicatie in te kunnen nemen. Dit is uiteindelijk ook wat ik heb gedaan. Het geeft heel veel steun is om iemand te hebben die weet waar je mee struggelt en je hierbij kan helpen. Dit is voor mij de oplossing geweest om mijn tijd op de middelbare school dragelijk te maken.

Inmiddels ben ik gelukkig al iets verder in het accepteren van mijn astma en gebruik ik (sinds kort) mijn medicatie zélfs in het openbaar. De scheve gezichten of blikken zijn in het echt toch minder aanwezig dan dat ik in mijn hoofd dacht. Voor mij voelt dit als een overwinning! Iets waarvan ik nooit had gedacht dit echt te kunnen bereiken.

Mijn naam is Iris, ik ben 24 jaar en ik leef met ernstig astma. In mijn artikelen deel ik openhartig mijn persoonlijke ervaringen, de uitdagingen die ik tegenkom, en hoe ik stap voor stap leer om met mijn ziekte om te gaan. Van het bewaken van mijn grenzen tot het leren accepteren van hulp, ik neem je mee in mijn reis naar het vinden van balans en het omgaan met de onvoorspelbaarheid van astma.