Op 19 maart tijdens de enorme storm in Nederland die dag vertrok ik met 5 andere patienten naeen flinke vertraging naar Davos. Het laatste stukje van Klosters naar Davos begon het stevig te sneeuwen en om 22 uur kwamen we eindelijk na een lange reis in de kliniek aan . Dr.
Rijssenbeek, de longarts kwam nog even langs en daarna kon ik mijn bed in.
Mijn opname begon met allemaal intake gesprekken en inventariseren wat ik hier zou willen
behalen qua doelen. In de eerste week kreeg ik ineens heftige kies/zenuwpijn en moest ik naar een tandarts en er volgde daarna nog 2 bezoeken. Wat ik echt als heel prettig heb ervaren dat er iemand mee ging vanuit het team.
In de week van 27 maart kwamen er een aantal longverpleegkundigen tijdens een congres voor
een rondleiding in het NAD. Ik heb hun mijn kamer laten zien en wat vertelt over mijn opname .Diezelfde avond mocht ik met 2 andere patiënten hun vragen beantwoorden en zelf ook vertellen over hoe een opname er uit ziet. Dat vond ik erg leuk om te doen.
Het opbouwen van mijn conditie ging in een stijgende lijn en afbouw van een deel van mijn
medicatie was al snel mogelijk. Mijn longarts Dr. Yntema ging weer terug naar Nederland. Per
april maakten we kennis met de nieuwe longarts Marieke Drijver, zij werd ook mijn longarts. Wat een mooie frisse aanvulling voor het NAD en fijn voor de patiënten maar ook voor Dr. Lous
Rijssenbeek, dat er een tweede vaste longarts is.
Ik dacht dat de rust na mijn tandarts verhaal weer was wedergekeerd totdat………
Ineens de man met de hamer kwam. Midden april heerste er een virus op de afdeling. Heel veel patiënten pikten het virus op en moesten in quarantaine. Ook ik werd ineens overvallen door dit virus. Gelukkig zijn de lijnen hier kort en toen ik aan de bel had getrokken dat ik me benauwd en niet goed voelde, kwam mijn longarts al snel op mijn kamer.
We maakten samen een plan. Ik wist dat ze bij het luisteren naar mijn luchtwegen nog niets zou
horen, maar ik voelde dat er wel degelijk wat aan de hand was. Dat werd de volgende paar
dagen bij het hele team wel heel duidelijk. Ik werd steeds benauwder en zieker en na het
ophogen van alles wat maar kon, werd ik nog meer ziek, benauwder en obstructiever. We
moesten alle zeilen bij zetten om het onder controle te krijgen, zelfs zo dat er op zondagavond
met spoed een longarts in huis is gekomen.
Het waren intensieve weken, om mijn astma weer onder controle te krijgen. Ook was het voor
mij de eerste keer dat ik zo ernstig ziek was in combinatie met mijn Addison(bijnierschorsinsufficientie). Het was ophogen van medicatie en kijken hoe mij lichaam
reageerde. Ik ben erg blij dat ik, mijn longarts ( ook dr. Rijssenbeek die mij ook op de voet
volgde) en het team er goed door heen zijn gekomen. Want het was soms een zaak van trial en
error. Wat ik als heel prettig en veilig heb ervaren is dat er een goede samenwerking en overleg
was tussen mij en mijn longarts hier, maar ook met mijn Endocrinoloog in Nederland.
Mijn medepatiënten die niet ziek waren, waren super. Ze brachten een kan water of namen een
boodschap mee uit het dorp. Ze hebben zelfs gezongen voor mijn deur toen ik jarig was. De verpleging die veelal alleen stond voor 18 patiënten had het behoorlijk druk en dan ook nog eens met 8-9 zieke mensen in quarantaine. Ze waren super. Wat hebben ze hard moeten werken, maar zelfs een kop cappuccino werd door de verpleging met liefde klaar gemaakt. Dat was dan ook te proeven. De verpleging verdiend een dikke pluim. Het is fijn om ook de steun van de medepatiënten te ervaren en dat er zijn een aantal waarmee de band tot mooie vriendschap is gegroeid.
De 12 weken die ik had gekregen bleken tekort en mijn opname werd met 3 weken verlengd en
daar ben ik heel dankbaar voor. Mijn longarts en ik zijn in mijn hele verleden gedoken en zijn
inmiddels tot hele goede inzichten gekomen en zelfs een nieuwe diagnose qua astma. Dat ik zo
ziek ben geworden heeft mij uiteindelijk heel veel opgeleverd.
Ik heb heel veel spierkracht en conditie in moeten leveren. Al mijn doelen die ik in het begin hadgesteld, heb ik bij moeten stellen. Ik heb de knop om moeten zetten en dat lukte me goed. Ik leef erg in het hier en nu en probeer me te focussen wat ik dan nu zou willen behalen in de tijd dat ik nog in Davos ben. Wat zou mij het meeste opleveren, zodat ik me thuis weer een beetje zou kunnen redden en in ieder geval zonder de hoge dosis Prednison.
Zo gaat het ook als je thuis bent. Elke keer moet je je dag aanpassen of je plannen bij stellen.
Ik ben longarts Marieke Drijver heel erg dankbaar, dat ze dit heeft ontdekt. Ook wil ik een dikke pluim geven aan het hele team die mij goed heeft begeleid in mijn opname.
Ik heb al een aantal opnames in het NAD gehad, maar ik vind deze de meest stormachtige en
indrukwekkende opname van allemaal.
Mijn opname verliep niet volgens het boekje maar ondanks dat heb ik gelukkig best veel
medicatie kunnen afbouwen. Wat een enorm winst is dat ik ook de Theolair heb af kunnen
bouwen, die per oktober niet meer leverbaar is. Inmiddels ben ik ook bijna Prednison vrij.
Daarnaast probeer ik mijn spierkracht weer op te bouwen en dat gaat stap voor stap.
Ik ben er zeker nog niet en zal in Nederland verder moeten revalideren, maar ik ben positief
ingesteld en met goede hulp van mijn kinderen en vrienden zal ook dat zijn weg wel weer
vinden.
Ik ben nog 1 week hier* en ik ben ook echt blij om weer naar huis te gaan ,om mijn kinderen
weer te zien en mijn vrienden, maar het voelt ook zeker heel erg dubbel, ik ga mijn longarts
enorm missen, maar ook het behandelend team, de bergen het klimaat het zwembad en zeker
ook mijn ‘clubmed’ medepatiënten.
Luchtige groet vanuit Davos
Yvonne
* Wanneer u dit leest is Yvonne weer terug in Nederland.
Maandelijks de gratis nieuwsbrief in je email ontvangen! Een nieuwsbrief vol wetenswaardigheden voor mensen met (ernstig) astma.