Weer ‘gewoon’ voor mezelf zorgen na een opname in Davos

De diagnose van een ernstige longziekte werd bij Sandra Breeuwsma (27) gesteld tijdens haar studie Pedagogiek. Haar leven is 180 graden gedraaid, werken zit er nu niet in en met een opname in Davos zou ze eindelijk weer ‘gewoon’ voor zichzelf willen zorgen.

Kleine dingen, daar kan ik op en top van genieten. Creatieve projectjes, spelletjes spelen, een wandelingetje of met een kopje thee of koffie en een boek onder een dekentje op de bank. Ik kan nu genieten van deze dingen, maar dit is wel anders geweest.

Op dit moment ben ik niet in staat om te werken, ik ben echter wel erg trots dat ik mijn studie Pedagogiek heb kunnen afronden. Sinds mijn tweede studiejaar heb ik namelijk veel moeten verzuimen. Ik dacht dat dit kwam door een lichte longontsteking en instabiele astma (al van kleins af aan bekend). De longarts schreef daarover een brief aan de opleiding met de tekst: ‘Mevrouw is momenteel in behandeling bij mij voor een ernstige longziekte waardoor ze heeft moeten verzuimen’.

Dat kwam wel even binnen. Een ernstige longziekte? Ik? Iemand die vol in het studentenleven staat en alles wat daarbij mag horen? Prima als het dan even ernstig moet zijn, maar ik word toch wel weer beter?! Maar dat werd ik niet. Het was de start van een leven met ernstig astma.

Een opname in het Nederlands Astmacentrum in Davos (NAD) werd geopperd door mijn toenmalige longarts, maar daar wilde ik niets van weten. Uiteindelijk na veel gesprekken met vrienden, familie en mijn vriend heb ik toch ja gezegd.

Deze opname in het NAD heeft mijn leven veranderd. Ik kreeg herkenning en erkenning voor de ziekte ernstig astma; mijn ziekte. Ondanks dat het voor mij duidelijk werd dat ik meer moest laten gaan van wat ik lief had, kreeg ik ook meer liefde voor de kleine dingen die wel konden. In het NAD werd mijn ernstig astma stabiel en bouwde ik een goede conditie op. Ik kon er weer tegen aan in Nederland, maar wel binnen de grenzen en kunnen van mijn lichaam.

Ik mis het werken, maar tegelijkertijd weet ik dat ik op dit moment door niet te werken mijn astma beter stabiel kan houden, op de meeste dagen voor mij zelf kan zorgen en kan genieten van de kleine dingen. Astma-aanvallen zijn helaas niet te voorkomen, waardoor mijn lichaam nu helaas toe is aan een tweede noodzakelijke opname in Davos. Maar of dat met het besluit van het Zorginstituut Nederland er ook nog in zit?

Voor mij is de opname nodig om weer sterk te worden en een conditie op te kunnen bouwen, zodat ik in Nederland ‘gewoon’ voor mijzelf kan zorgen en van de kleine dingen mag genieten. En wie weet, misschien, in de toekomst ook weer grotere dingen, zoals (vrijwilligers)werk. Dat is wat Davos mij biedt: een toekomst waarin ik naast voor mijzelf te zorgen ook leuke dingen mag doen. Dat verdient toch iedereen?