De confrontatie

Inmiddels ben ik al meer jaren ziek, dan dat ik gezond was in mijn leven. Toch betrap ik mezelf er regelmatig op: ik zie mezelf als een gezond persoon. Dit leidt vaak tot overschatten van wat ik kan, (ver) over mijn grenzen gaan, confrontaties, frustraties en verkeerde vergelijkingen.

Één van de plekken waar ik geconfronteerd wordt met mezelf is de sportschool. Sinds kort hou ik het 6 minuten vol op de crosstrainer, een hele prestatie voor mij. Maar dan zie ik naast me een persoon van ver boven de middelbare leeftijd die zich al minstens driekwartier staat uit te sloven en weg is mijn goede gevoel.

Soms ga ik naar de yogales, want yoga moet wel lukken denk ik dan. Maar al snel blijkt dat ik niet alles mee kan doen. Op zich vind ik dat niet erg, tot ik om me heen kijk en iedereen alles zie kunnen. Als ze na de les beginnen te kletsen over alle andere sportlessen die ze die week al hebben gevolgd, zakt de moed me steeds verder in de schoenen. En als vervolgens mijn familie en vrienden hun sportprestaties met me delen, is mijn gevoel van falen compleet. Maar waarom vind ik dat ik faal als een (gezonde) ander iets beter kan dan ik?

Dit soort confrontaties drukken me telkens met mijn neus op de feiten. In mijn hoofd voel ik me misschien gezond, maar mijn lichaam is dat niet. Mezelf vergelijken met gezonde mensen zorgt dan ook enkel voor onnodige frustraties. Maar hoe krijg ik mijn hoofd en lijf op één lijn?

Ik ben er na al die jaren nog niet uit………………..

Kim Vermeulen

Voorkant Bijlage Elsevier
Stukje Kim